ภาษาถิ่น หมายถึง ภาษาที่ใช้ในท้องถิ่นหนึ่งของประเทศไทย ในประเทศไทยมีภาษาถิ่นอีสาน ภาษาถิ่นใต้ และภาษาถิ่นเหนือ ที่เรียกกันว่าภาษาล้านนา ภาษาถิ่นเป็นภาษาเดียวกับภาษาไทย แต่มีลักษณะบางอย่างแตกต่างผิดเพี้ยนไปจากภาษากลาง และความแตกต่างนั้น มักเป็นระบบ เช่น คำที่ใช้ภาษากรุงเทพฯใช้ ร ภาษาเหนือจะเป็น ฮ เช่นคำว่า รัก เป็นฮัก คำว่า เรือน เป็นเฮือน คำว่า ร้อง เป็น ฮ้อง เป็นต้น ในแต่ละภาษาถิ่น จะมีภาษาถิ่นย่อยลงไปอีก ภาษาถิ่นทุกภาษาเป็นภาษาที่สำคัญในภาษาไทย เพราะเป็นภาษาที่บันทึกเรื่องราวประสบการณ์ และวัฒนธรรม ทุกแขนงของท้องถิ่น เราจึงควรรักษาภาษาถิ่นทุกถิ่นไว้ใช้ให้ถูกต้องเพื่อเป็นมรดกของชาติสืบไป
         ลานกระบือเป็นอำเภอหนึ่งของจังหวัดกำแพงเพชร ที่มี น้ำมันอันเป็นทรัพยากรธรรมชาติใต้พื้นดิน วัฒนธรรม ประเพณีพื้นบ้าน มีหัตถกรรมพื้นบ้าน ภูมิปัญญาท้องถิ่น และภาษาถิ่นที่มีความเหมือนและคล้ายกับภาษาถิ่นทั้งของพรานกระต่ายและสุโขทัย จากหนังสือที่ระลึกวันเปิดอาคารเทศบาลตำบลพรานกระต่าย ได้กล่าวถึงภาษาถิ่นว่า ภาษาไทยบนถนนพระร่วง หมายถึงภาษาที่ใช้สื่อสารกันระหว่างสองข้างทางบนถนนนี้ และมีวิวัฒนาการทางภาษาจนเป็นเอกลักษณ์ มีสำเนียงแตกต่างกันบ้างตามสภาพของท้องถิ่นนั้น จากการสำรวจพบว่าพื้นที่ที่ใช้ภาษา พรานกระต่ายจะมีอยู่ทั่วไปบริเวณอำเภอเมืองกำแพงเพชร อำเภอพรานกระต่าย อำเภอ ลานกระบือ อำเภอเมืองตาก อำเภอกงไกรลาศ อำเภอเมืองสุโขทัย อำเภอคีรีมาศ และอำเภอ บ้านด่านลานหอย
       ดังนั้นภาษาถิ่นลานกระบือ จึงมีลักษณะคล้ายและเหมือนกับภาษาถิ่นของอำเภอต่างๆ ตามที่คณะสำรวจกล่าวถึง แต่ภาษาถิ่นลานกระบือจะมีพยัญชนะบางคำที่ออกเสียงเพี้ยนไป เช่น พยัญชนะ ซ จะออกเสียง เป็น ช เช่น

       
        ลักษณะของภาษาถิ่นลานกระบือ คือ
        1. เป็นวัฒนาธรรมทางภาษา ใกล้เคียงกับภาษากลาง มีแตกต่างและเพี้ยนไปจากภาษากลาง เช่นเดียวกับภาษาถิ่นของอำเภอพรานกระต่าย เช่น