อินทรวิเชียรคำฉันท์
ริมปิง

          ริมธาร ณ ริมปิง วรยิ่ง ณ ริมน้ำ
บินคล้อยวิหคงาม นิรความระอุใจ
          ยามเย็นประณีตแสง รวิแดงมิหวั่นไหว
ลมพัดขจัดไป จิตไซร้มิหมองมน
          ลำน้ำประจำเมือง นยเรื่องวิถีชน
ชีวิตประเสริฐล้น นิรหม่นณธานี
          กำแพง ณ เมืองงาม ศิริความประเสริฐศรี
ชีวา ณ วารี ฤดีที่นทีธรรม
          แม่ปิงลำน้ำแก้ว ดุจแววมิชอกช้ำ
ยึดมั่นประชาจำ คุณล้ำนิรันดร.
   
   
          ปิงน้ำอร่ามใส ขณะไหลพิสุดศรี
เรื่อยเรื่อยระรินดี อุราร้อนสิบางเบา
          อยากขอนที่ว่า ชลภาหทัยเรา
ไปบอกกะตัวเขา มะนะหวงคะนึงวอน
          รอนรอนตะวันยาม ขณะข้ามฑิฆัมพร
ใจข้าระโอนอ่อน ดุจตามตะวันไป
          แสงข้าม ณ ธารปิง จรทิ้งสิเจ้าไกล
เหมือนรักกระชากใจ ก็จะสมระทมพา
          โปรดเถิดนะท้องธาร ขณะผ่านผิอ่อนล้า
อยากโกรธตะวันลา นภาเช้าจะกลับคืน
          สายัณห์ตะวันดับ จิตอับสุดจะฝืน
นภา ณ ค่ำคืน ฤดีตรอมระทมเอย.
   
   
          เย็นย่ำพระจันทร์เยือน ก็มิเลือนจะงดงาม
ตะวันและนกน้ำ รวิจ้าก็จากจร
          แต่ดูสิดอกหญ้า กะจะท้าจะต้านรอน
มันสู้มิย่อหย่อน บมิถอนกะแรงลม
          เปรียบคนจะคิดท้อ ก็จะขอมิอายชม
หญ้าสู้มิขื่นขม และกะคนมิสู้ฤา.