จดหมายเหตุวัฒนธรรมกำแพงเพชร โดย อาจารย์สันติ อภัยราช

 ร่มโพธิ์ใหญ่ ล้มลง ที่ตรงหน้า
ฝูงนกกา  แตกรัง พังสลาย
กิ่งเคยโน้ม บังแดดลม ร่มทำลาย
ฝนต้องกาย หนาวสั่น ให้พรั่นพรึง
 
นกตัวน้อย  นามเหลนมิว ปลิวถลา
ต้องลมฝน ถล่มมา  ไร้ที่พึ่ง
ระลึกหลัง  เมื่อหง่อมอยู่ ในรำพึง
มิวยังซึ้ง ในพระคุณ ที่อุ่นใจ

เคยเลี้ยงดู  พร่ำสอน ให้นอนอุ่น
สอนไหว้พระ ทำบุญ จิตแจ่มใส
หง่อมอบรม สั่งสอน ซึ้งฤทัย
เจ็บป่วยไข้ ดูแล ชะแง้ดู

พามิวซ้อน มอเตอร์ไซด์ ไปหาหมอ
หง่อมเหมือนพ่อ รักเหลน ไม่อดสู
จากบ้านแตก สาแหรกขาด ใครเลี้ยงดู
หง่อมเชิดชู   เลี้ยงมิวมา อย่างสามัญ

ไม่เคยคิด เกเร ออกนอกทาง
รักไม่จาง จากใจ ให้สุขสันต์
ตั้งใจเรียน เพียรวิชา ในทุกวัน
เพื่อให้หง่อม มีชีวัน  สุขสันต์ใจ
 
มีงานทำ ทุกวันนี้ เพราะหง่อมรัก
มิวประจักษ์ ดวงจิต และสดใส
ตอบแทนคุณ ด้วยรัก  ประจักษ์ใจ
มิทันไร หง่อมมาพราก จากทุกคน

แปดสิบเก้า ปีจาก ต้องพรากแล้ว
หง่อมเพริศแพร้ว สง่างาม ในทุกหน
ร่มโพธิ์ใหญ่  ล้มแล้ว ไร้ทุกข์ทน
คืนสวรรค์ บันดล .รักนิรันดร์

ขอหง่อมสู่ สรวงสวรรค์ ชั้นสูงสุด
หง่อมได้จุด ไฟสว่าง  กลางสวรรค์
ส่องทิศทาง ที่ดีงาม ทุกวารวัน
ขอสวรรค์  โน้มน้อม รับหง่อมเอย