จดหมายเหตุวัฒนธรรมกำแพงเพชร โดย อาจารย์สันติ อภัยราช

เนื้อเรื่อง  
         มนุษย์ทุกคนบนโลกใบนี้ย่อมมีความฝันเป็นของตัวเอง แต่ความฝันจะเป็นจริงหรือไม่นั้นมันอยู่ที่ตัวของเราว่าจะทำได้หรือไม่ ตัวของฉันเองก็เป็นคนหนึ่งที่มีความฝันเหมือนกับคนอื่นๆ ทุกๆ วันฉันจะเขียนความฝันของฉันลงในไดอารี่เล่มสีแดงที่ ฉันได้มันมาตอนวันเกิด ฉันเชื่อว่าถ้าหากฉันเขียนความฝันของฉันลงในไดอารี่เล่มนี้ความฝันของฉันจะเป็นจริง ฉันคิดอย่างนั้นเพราะฉันมีความสุขเสมอถึงแม้ว่ามันจะเป็นความสุขที่ไม่สมปรารถนาก็ตาม อ้อ ลืมแนะนำตัว ชั้นชื่อฟ้าค่ะ เป็นเจ้าของความฝันที่คนปัจจุบันบอกว่าเป็นไปไม่ได้ สิ่งที่ฉันเขียนลงบนหน้าแรกของแผ่นกระดาษไดอารี่ฉันเขียนว่า ฉันอยากเป็นราพันเซล ที่มีผมที่ยาวและงดงามดั่งทองให้เพื่อนๆ ทุกคนอิจฉา แน่นอนว่าหน้าต่อมาก็เป็นความฝันของฉันอีกนั่นแหละ ฉันฝันว่าฉันได้เป็นสโนไวท์มีผิวขาวราวกับหิมะ ผมดกดำ ริมฝีปากแดงเปล่งปลั่งดั่งสีกุหลาบ มีเพื่อนๆ ตัวน้อยคอยเล่นด้วยตลอดเวลา แต่ฉันก็ไม่ได้อยากเป็นซินเดอเรลล่านะเพราะฉันไม่อยากออกจากงานเลี้ยงก่อนเที่ยงคืนแล้วก็ไม่ได้อยากทิ้งรองเท้าไว้ให้ใครเก็บด้วย  ฉันอยากเป็นมนุษย์ดาวอังคาร อยากรู้จังว่าถ้ามนุษย์โลกได้เห็นฉันซึ่งเป็นสิ่งมีชีวิตคนแรกบนดาวดวงอื่นเขาจะทำหน้าอย่างไร  ฉันอยากเป็นมนุษย์ต่างดาวดูบ้างอยากรู้ว่าเขารู้สึกอย่างไรเมื่อมีคนพูดถึงเขาต่างๆ นาๆ และอยากพูดคำว่า ?สวัสดีชาวโลก? ฉันอยากเป็นคนแรกที่เดินทางข้ามกาแล็กซี่ได้แล้วฉันก็จะไปสร้างบ้านพักต่างอากาศอยู่ที่นั่นเผื่อโลกแตกจะได้มีที่อยู่  ฉันอยากจะเป็นราชินีดูซักครั้งอยากสวมมงกุฎสวยๆ อยากนั่งบนบัลลังก์ฟังรายงานต่างๆ และนั่งออกคำสั่งให้เหล่าเสนาอำมาตย์ทำตาม  ฉันอยากเป็นทาซานเจ้าป่าโหนเถาวัลย์เที่ยวชมต้นไม้ใบหญ้าและพูดคุยกับสัตว์ต่างๆ มีอิสระเสรีไม่ต้องฟังคำสั่งใคร  ฉันอยากเป็นแม่มดเพราะแม่มดมีเวทมนต์ฉันจะเสกให้ทุกคนรักฉันเหมือนเมื่อก่อน ฉันจะเสกให้เพื่อนๆ ของฉันมาเล่นด้วยกัน พูดคุยกันเหมือนตอนที่ยังเด็ก ฉันเหงา แต่ฉันไม่เคยบอกใคร ฉันอยากเป็นเหมือนพระสัมมาสัมพุทธเจ้าที่ละซึ่งทางโลกเข้าสู่ห้วงนิพพาน ฉันอยากทำได้อย่างนั้น ฉันมีเพื่อนคู่กายคือไดอารี่เล่มนี้และมีความฝันอีกมากมายที่อยากจะเขียนลงไปแต่ฉันทำไม่ได้เพราะฉันไม่มีแรงที่จะเขียนมันอีกต่อไปแล้ว ฉันป่วยเรี่ยวแรงเริ่มลดน้อยลงทุกที จากที่เคยมีผมตอนนี้ไม่มีแล้ว แต่ฉันก็ยังฝืนยิ้มให้น้องชายของฉันเขาเป็นคนเดียวที่ไม่เคยรังเกียจฉัน คอยพูดคุยกับฉันจนบางครั้งฉันก็ลืมไปว่าฉันป่วยอยู่  ฉันจะทำยังไงดีฉันอยากมีชีวิตเหมือนเด็กปกติฉันอยากไปเที่ยว ฉันอยากไปโรงเรียน อยากทำในสิ่งที่ฉันยังไม่ได้ทำ ฉันไม่อยากให้ทุกคนรังเกียจอยากให้ทุกคนรักฉันถึงแม้ว่าฉันจะไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้วก็ตาม วันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่ฉันมีความสุข ฉันได้เป็นเจ้าหญิงแล้วเพราะวันนี้ฉันใส่ชุดเจ้าหญิง น้องชายของฉันจะพาฉันไปเที่ยว วันนี้ท้องฟ้าสดใสฉันชอบจัง สิ่งที่ฉันอยากจะเป็นสิ่งสุดท้ายก็คือฉันอยากจะเป็นท้องฟ้าที่กว้างใหญ่ฉันจะทำให้ทุกๆ วันมีแต่ความสดใสเพื่อทุกคนจะได้มีความสุข  และนั่นก็เป็นคำขอครั้งสุดท้ายของพี่สาวผมที่เขียนลงในไดอารี่ ตอนนี้เขาไม่อยู่แล้วผมเสียใจมาก มีสิ่งหนึ่งที่ผมไม่ได้บอกพี่สาวของผมในวันนั้นผมอยากจะบอกเขาว่า  ?พี่สาวของผมเป็นเจ้าหญิงที่สวยที่สุดในโลก แม้จะไม่มีใครรักพี่แต่น้องชายคนนี่จะรักพี่สาวที่แสนดีคนนี้ตลอดไป? ผมบอกความรู้สึกผ่านท้องฟ้า จากท้องฟ้าที่มืดครึ้มกลับมาสดใสขึ้นทันทีเหมือนพี่สาวของผมรับรู้สิ่งที่ผมพูดออกไป ผมคิดว่าจะเขียนไดอารี่ต่อจากพี่ของผมและจะเก็บรักษามันไว้เพราะมันเป็นทั้งเพื่อนและความฝันที่พี่สาวผมอย่างให้มันเป็นจริงขึ้นมาในซักวันหนึ่ง และผมก็อยากให้มันอยู่ติดตัวผมเสมอเพราะมันทำให้ผมรู้สึกว่ามีพี่อยู่ใกล้ ๆ ตลอดเวลา


โดยนางสาวดวงกมล ตันพรมเมือง นักศึกษาโปรแกรมวิชาภาษาไทย คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏกำแพงเพชร

โครงเรื่องดี ชื่อเรื่องดี  ไม่มีบทสนทนา ไม่มีรายละเอียด ไม่มีย่อหน้า ให้พยายามต่อไป ให้ ๗ คะแนน