จดหมายเหตุวัฒนธรรมกำแพงเพชร โดย อาจารย์สันติ อภัยราช

เรื่อง  ดอกบัวขาว
ตัวละคร   ครูอำนวย    กับนักเรียน
นิสัยตัวละคร ครูอำนวย  ปากร้ายใจดี
                                     นักเรียน ซน ร้าย  ดื้อ 
        ในโรงเรียนแห่งหนึ่งมีเด็กกลุ่มหนึ่ง  ขึ้นชื่อได้ว่าร้าย  มีเรื่องชกต่อยกันเป็นประจำ เป็นที่เอือมระอาของครูทุกคนเป็นอย่างมาก    ครูอำนวยเป็นครูฝ่ายปกครองมันเจอกับเรื่องวุ่นวายกับเด็กกลุ่มนี้เสมอและเป็นคนเดียวที่ยังทนกับเด็กกลุ่มนี้ไหวเพราะว่าครูอำนวยเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งและกล้าหาญ  อยู่คนเดียวมาโดยตลอดไม่ยุ่งวุ่นวายกับผู้ชายและยังไม่เคยมีสามีเลย  เลยทุ่มเทเวลาส่วนใหญ่กับนักเรียนเป็นส่วนมาก และเด็กกลุ่มนี้ก็ไม่เคยเชื่อฟังครูเลยสักครั้ง  ช่วงตอนเย็นหลังจากปล่อยกลับบ้านที่หน้าโรงเรียนมีเสียงฮือ ฮา  เกิดขึ้นครูคิดในใจแล้วว่าจะต้องเป็นกลุ่มเด็กเดิมแน่ๆๆและก็เป็นแบบที่คิดไว้ไม่มีผิด  ครูวิ่งออกมาพร้อมกับครูผู้ชายอีก 2 คนเพื่อเคลียปัญหาเด็กต่างโรงเรียนเห็นเลยรับคว้ารถขับออกไปอย่างไวด้วยเสียงที่ดังสนั่น  และครูอำนวยก็เรียกเด็กกลุ่มนี้ขึ้นไปพูดคุยในห้องปกครอง     ครูพูดอย่างใจเย็นขึ้นว่า ?ทำไมพวกเราถึงได้เกเรอย่างนี้เคยคิดบ้างไหมว่าพ่อแม่ส่งเรามาเพื่ออะไรจุดมุ่งหมายของเราที่มาเรียนนี่คืออะไร?เด็กๆนั่งก้มหน้าและหันมาพูดว่าครูว่า  ?ไม่ต้องมายุ่งกับพวกผมได้ไหมผมโตพอที่จะคิดเองได้ครูไม่เข้าใจหรอกว่าลูกผู้ชายยอมไม่ได้?ครูได้ยินรู้สึกเสียใจมากลุกขึ้นและรีบเดิมออกมา น้ำตาของคนเป็นครูเริ่มไหลหยดลงพื้นเด็กๆพากันนั่งอึ้ง  และแยกย้ายกันกลับบ้านไปคนละทิศคนละทางโดยไม่นึกเลยว่าครูจะรู้สึกอย่างไร  เรื่องราวทั้งหมดเงียบมาได้ช่วงหนึ่งครูอำนวยพยายามคอยดูและช่วยเหลืออยู่ห่างๆเสมอ  เย็นวันศุกร์หลังจากโรงเรียนเลิก  ครูกำลังจะขับรถกลับบ้านก็หันไปเห็นเด็กต่างโรงเรียนดักรอทำร้ายเด็กของครูโชคร้ายกวานั้นครูแลไปเห็นปืนขนาดพอเหมาะครูตกใจ  หัวใจของคนเป็นครูไม่นึกถึงความปลอดภัยของตนเองเลยสักนิดแต่กลับห่วงเด็กที่ไม่เคยแม้สักครั้งที่จะพูดเพราะๆและทำตัวดี  เมื่อครูเห็นแน่ว่าเด็กต่างโรงเรียนจะทำร้ายลูกศิษย์ครู
ครูตะโกนเสียงหลงพร้อมกระโดดเข้าขวางลูกกระสุนปืน  โดนเข้าเต็มๆที่ด้านหลังของครูอำนวยถึง2นัด ครูกอดลูกศิษย์แน่นแล้วพูดขึ้นว่า  ?ไม่เป็นอะไรแล้วนะลูก?แล้วครูก็ล้มลงเด็กๆตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น รีบช่วยกันกอดประครองอุ้มครูไปโรงพยาบาล
ด้วยน้ำตาที่ไหลเต็ม2แก้มด้วยความซาบซึ้ง เด็กๆเป็นห่วงครูมาก  ลุกๆนั่งๆกระวนกระวาย สุดท้ายครูอำนวยปลอดภัยแต่ยังรอดูอาการเด็กๆนอนเฝ้าคอยดูและกันทั้งคืนเมื่อครูตื่นเห็นภาพที่ไม่น่าเชื่อก็ถึงกับน้ำตาซึมมือทั้ง2ข้างที่อ่อนแรงบรรจงลูบลงที่หัวของเด็กๆอย่างช้าๆ  นับตั้งแต่วันนั้นเด็กกลุ่มนี้ทำตัวน่ารัก ตั้งใจเรียนและเป็นเด็กดี ตลอดมา  ทำให้ครูหลายๆคนเอ่ยปากชมครูอำนวยว่าเก่งจริงๆที่เปลี่ยนเด็กที่ไม่ดีมาดีจนไม่น่าเชื่อได้   ครูอำนวยได้อมยิ้มและนึกในใจว่า ถึงจะเจ็บมากกว่านี้ถ้าสำหรับลูกศิษย์ของครูแล้วครูยอมตายแทนได้