แด่ ตุณพ่อ มาลัย สุขสำราญ

[apairach]

    
       ลมหนาวโชย โบยโบก ใบไม้ร่วง      เกลื่อนกล่นช่วง  ใกล้หนาว  คราวใจหาย
สุภาพบุรุษ ผู้เชี่ยวชาญ ่จากใจกาย           พ่อตือช่างไม้ใหญ่  ในปากคลอง
    
   มีฝีมือ สุูงล้ำ น้ำใจซื่อ                   คนเล่าลือ ความซื่อสัตย์ ไม่มีสอง
สอนลูกหลาน ยีดมั่น ความปรองดอง          แต่พ่อต้อง จากไป  ใจอาวรณ์
  
     พ่อมาลัย  สุขสำราญ ผู้หาญกล้า        มีชีวิต คนศรัทธา อนุสรณ์
เก้าสิบสี่ ปีปลาย ใจอาวรณ์                     เอื้ออาทร ต่อทุกคน ชนเชื่อใจ
 
      พ่อมีลูก หกคน ทนลำบาก               ผ่านทุกข์ยาก เกือบร้อยปี อย่างสดใส
นามสมพิศ  ธนกฤต แสนห่วงใย                ชลิดา ธนัญภัสส์ ใจ  แสนสุขดี
  
     ประพันธ์   เฉลิมศักดิ์ ประจักษ์จิต       หกชีวิต พ่อทุ่มเท ให้สุขขี
พ่อเข้มแข็ง กายจิต และวจี                     มีชีวี เพื่อลูกเมีย อย่างแท้จริง

     พ่ออารมณ์ดี มีน้ำใจ ใจเอื้อเฟื้อ          พ่อชอบเกื้อหนุนคน ทนทุกสิ่ง
พ่ออ่อนน้อม ถ่อมตน ไม่ประวิง                ใจบุุญยิ่ง ตักบาครพระ  ละมั่นตง

    พ่อขยัน   ขันแข็ง  งานไม้ยิ่ง              เป็นทุกสิ่ง ของผู้คน ดังประสงค์
เป็นที่รัก  ผุ้รู้จัก เจิดบรรจง                     เมื่อปลดปลง คนอาลัย  ในความดี
ู
    บ้านปากคลอง เงียบงัน พลันวิเวก         ่ช่างไม้เอก  จากไป ด้วยศักดิ์ศรี
สะอื้นไห้  อาลัย ในชีวี                          พ่อมาลัย คนดี มาจากไป

    ขอพ่อสู่ สรวงสวรรค์ ั่ ชั้นดุสิต             พบมิ่งมิตร ไมตรี  อย่างผ่องใส
ขอพ่อสูู่่สัมปรายภพ โลกแสนไกล             อยู่กลางใจ ผู้คน จนนิรันดร์.....