แด่ครูเพทาย (ศุภดิษฐ์) มุสิกะปาน
๘ เมษายน ๒๕๕๕
เงียบสงบ ราวป่าชัฏ สงัดแท้ เมฆหมอกแล อาลัย แสนใจหาย
เสียงนกเพรียก เรียกร้อง ก้องใจกาย ใจสลาย เมื่อทราบข่าว เรื่องราวมา
ครูเพทาย ศุภดิษฐ์ มุสิกะปาน ครูสืบสาน ความดีงาม ยามศึกษา
ครูเด็กเล็ก วัดคูยาง ยังตรึงตรา ครูเพทาย มาจากลา แสนเสียดาย
เมื่อยามเด็ก สนใจ ใฝ่ความรู้ กตัญญู พ่อแม่ ไม่ห่างหาย
ทำงานบ้าน ช่วยเหลือ เพื่อผ่อนคลาย เสียสละ ใจกาย เพื่อทุกคน
ยามศึกษา เรียนรู้ เป็นครูขยัน ตั้งใจมั่น ศึกษา มาทุกหน
เป็นครู ดี มาตลอด ทุ่มเทตน ครูเพทาย ผู้เปี่ยมล้น ความดีงาม
ยามเป็นเมีย ก็แสนดี มีมานะ ท่านพูดน้อย เสียสละ น่าเกรงขาม
เมื่อเป็นแม่ ก็แสนรัก ลูกทุกยาม แม่เพทาย คือความงาม แห่งความดี
ท่านรักหลาน รักเหลน ราวกับลูก รักพันผูก ทั้งชีวิต สมศักดิ์ศรี
รักพี่น้อง พี่น้องรัก ปักชีวี ครูเพทาย คือคนดี ศรีสังคม
รักเพื่อนเพื่อน ราวตนเอง ไม่เกรงทุกข์ มีความสุข ช่วยเหลือ ได้สร้างสม
ครูเพทาย เป็นที่รัก เพื่อนนิยม ท่านมีคม ปรึกษาสนิท คิดวิธี
ยามสามี จากพรากไป ในความทุกข์ แม่เพทาย ดูแลลูก เกษมศรี
เลี้ยงลูกจนเติบใหญ่ ครองชีวี เป็นคนดี มีงานทำ ล้ำน้ำใจ
เป็นคุณครู ที่ดีงาม ในความรัก ทุกคนจัก รู้ว่า ครูแจ่มใส
ต่างฝากลูก ให้ดูแล อย่างมั่นใจ นั่นคือดวง หฤทัย ผู้เป็นครู
มายามนี้ ครูเพทาย สลายแล้ว ดั่งดวงแก้ว ตกแตก แหลกอดสู
หัวใจ เพื่อน พี่น้อง ผองวิญญู ลูกหลานเหลนชู พระคุณ แสนอุ่นใจ
การจากกัน ในครานี้ ซิไปลับ ไม่คืนกลับ มาหา อย่าสงสัย
ด้วยความรัก ความอาลัย ดวงฤทัย ราวดวงใจ ขาดดิ้น สิ้นวิญญาณ
ขอพรพระ ครูเพทาย ได้พ้นทุกข์ ไปมีสุข สรวงสวรรค์ สิ้นสงสาร
ขอเทพไท้ รับชีวิต จิตกาธาน สู่สวรรค์ นิรันดร์กาล บันดาลเทอญ
สันติ อภัยราช รจนา
