แด่คุณแม่ทิม คำสงค์

[apairach]

 ร่มโพธิ์แก้ว แพร้วเพริศพริ้ง ทิ้งกิ่งก้าน
เคยตระการ แผ่ร่มเงา อับเฉาแสน
ฝูงนกกาอาศัย ทั่วดินแดน
นกแร้นแค้น ไม่ได้จับ มาลับลา
แม่จากไป หัวใจ ลูกสลาย
โพธิ์ใหญ่ตายล้มลงที่ตรงหน้า
จะกอบกู้ไม้ใหญ่ ในพนา
อนิจจาแม่จากไปใจร้าวราน
จะมีใครที่ไหนเล่า รักเท่าแม่
พระคุณแม้ ดินฟ้า มาประสาน
มิเท่าครึ่งหนึ่งรักประจักษ์จาร
ทุกวันวารแม่คุ้มแม่อุ้มชู
แม่ลำบากมากมายไม่เคยบ่น
ลูกทุกคน แม่รัก ไม่อดสู
ขยันกิจการงานบ้านเป็นดังครู
สอนลูกรักทุกคนรู้ แม่รักจริง
มาจากไปวัยชรานิจจาเอ๋ย
เพราะแม่เคยดูแลลูกปลูกทุกสิ่ง
ร่มเงาไม้ โพธิ์ใหญ่ จากไปจริง
แม่อย่าทิ้งลูกไป ใจผูกพัน
และแล้วโพธิ์ใหญ่ล้มลูกก้มหน้า
รักศรัทธาแม่สิ้นราวกับฝัน
แม่จากไปจากลูกลูกนิจนิรันดร์
ทุกคืนวันลูกคิดถึงซึ้งดวงใจ
ต่อแต่นี้ ไม่มีแม่ให้แลเห็น
ใครจะเป็นร่มไม้แทนโพธิ์ใหญ่
จากเพียงรัก จากเพียงจิต จากเพียงใจ
ตัวจากไกลใจยังอยู่อุ้มชูกัน
ขอแม่สู่สรวงสวรรค์ชั้นดุสิต
เทพนิมิตวิมานงามตามเสกสรรค์
จะขอเกิดเป็นลูกแม่ทุกชาติพลัน
คุณแม่นั้นจะคงอยู่ คู่ฟ้าดิน