ชื่อเรื่อง ถึงวันที่สายไป... โดยนางสาว ศิริมงคล ทิพย์พิมพ์วงศ์

[apairach]

ชื่อเรื่อง ถึงวันที่สายไป...
    ชุมชนวุ้นวายเต็มไปด้วยเสียงเจียวจ้าวหญิงแก่คนหนึ่งเตรียมตัวออกจากบ้านพร้อมกับสิ่งของที่อยู่ในมือส่งกลิ่นหอมไปทั่วบ้านหญิงแก่มองไปในบ้านแล้วส่งยิ้มอย่างพอใจก่อนออกจากบ้านพร้อมกับรอยยิ้มในขณะที่ในบ้านมีหญิงสาวนอนอย่างมีความสุขโดยที่ไม่ได้สนใจอะไรกับผู้ที่กำลังออกจากบ้านไปหญิงแก่เดินไปตามทางถนนแล้ววางของลงพร้อมกับนำกระเป๋าวางไว้เพื่อใครบ้างคนเดินขายพวงมาลัยนานๆจะมีรถสักคันจอดซื้อในขณะเดียวกันหญิงสาวตื่นมาอาบน้ำแต่งตัวแต่งหน้าเสียสวยแล้วเดินออกจากบ้านไปตามถนนที่หญิงแก่ขายพวงมาลัยอยู่แล้วตรงไปที่กระเป๋าเปิดนำเงินออกไปจนหมดหญิงแก่เห็นเช่นนั้นจึงยิ้มอย่างพอใจพร้อมกับที่จะพูดอะไรบ้างอย่างแต่เสียงนั้นกับเงียบแล้วหายลงไปในลำคอหญิงแก่ได้แต่มองหน้าหญิงสาวแล้วส่งยิ้มเท่านั้นในขณะที่หญิงสาวไม่ได้สนอะไรหญิงแก่ที่ส่งยิ้มให้หล่อนเลยได้แต่เดินจากไปหญิงแก่ยังคงทำหน้าที่ของเธออย่างเดิมพร้อมๆกับน้ำใสๆที่ไหลเต็มหน้าและแสงแดดยามเที่ยงที่ร้อนจัดเสียงบ้างอย่างดังขึ้นในท้องของเธอเป็นสัญญาณอะไรบ้างอย่างหญิงแก่จึงเดินไปที่กระเป๋าเงินแล้วเปิดดูข้างในกระเป๋าหญิงแก่ได้แต่ยิ้มอย่างพอใจก่อนที่จะเดินไปทำหน้าที่ของเธอต่อไปไม่นานนักมีเสียงผู้คนตะโกนเสียงดังลั่นต่อมามีรถพยาบาลวิ่งผ่านมาอย่างรวดเร็วแล้วนำหญิงแก่ขึ้นไปบนรถพยาบาลคันนั้นหญิงสาวเดินกลับบ้านถือเสื้อผ้าชุดสวยเต็มมือและกระเป๋าใบโก้ดูดีมียี่ห้อมองไปในบ้านเห็นบ้านปิดไฟเงียบมีคนเดินมาส่งข่าวกับเธอว่า ?แม่ของเธอเป็นลมข้างถนนตอนนี้อยู่โรงพยาบาล?หญิงสาวจึงรีบเดินทางไปที่โรงพยาบาลแห่งนั้นเห็นหญิงแก่นอนอยู่พร้อมกับสายอะไรบ้างอย่างเต็มตัวเธอจึงเดินตรงไปที่เตียงนั้นมีหมอเดินมาหาเธอด้วยสีหน้าไม่ดีนักพูดกับเธอว่า?คุณใช่ญาติของคนไข้หรือเปล่าครับ?หญิงสาวตอบด้วยท่าทางรีบร้อนว่า?ใช่คะเค้าเป็นแม่ของดิฉัน?คุณหมอพูดต่อว่า?แม่ของคุณเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายคงอยู่ได้อีกไม่นานพร้อมกับยืนกระดาษที่ยับเต็มไปด้วยรอยเลอะหญิงสาวเปิดอ่านดูน้ำใสๆไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยในมือถือกระดาษสั่นจดหมายจากที่ผู้เป็นแม่เขียนให้เธอถึงความในใจที่หญิงแก่คนหนึ่งอยากพูดกับผู้เป็นลูกในทุกๆวันว่า?หนูรู้หรือเปล่าว่าทุกๆวันแม่อยากกินข้าวกับลูกทุกวันอยากให้บ้านของเราอยู่พร้อมหน้าแม่ขอโทษที่แม่เกิดมาจนให้ลูกเกิดมาในครอบครัวที่ไม่ดีไม่มีเงินแม่มีเพียงความรักและความหวังดีที่จะให้ลูกเท่านั้นสิ่งที่แม่อยากขอให้ลูกทำคือแม่อยากเห็นลูกได้ดีเรียนจบ  แม่รักหนูนะลูกแม่ขอโทษ?หญิงสาวเดินไปจับมือที่แข็งกระด้างดำไปด้วยการถูกแดดเผาหญิงแก่ลืมตาขึ้นช้าๆถามหญิงสาวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรักความห่วงใยว่า?กินข้าวหรือยังลูก?หญิงสาวได้แต่ร่ำให้แล้วพูดว่า ?แม่หนูขอโทษหนูจะทำให้ความฝันของแม่เป็นจริงแม่อยู่รอดูหนูนะ?หญิงแก่ยิ้มแล้วบอกว่า ?แม่รักหนูนะลูกแม่ขอโทษที่แม่จนแม่จะรอดูหนูทำความฝันของแม่ให้เป็นจริง?สิ้นเสียงหญิงแก่กลับมีเสียงของความวุ้นวายในห้องนั้นเช้ารุ้งของวันใหม่
หญิงสาวต้องเสียคนที่เธอไม่เคยสนใจแม้แต่ที่จะนั่งกินข้าวด้วยแต่เธอกลับร่ำให้ไม่ยอมหยุดไม่นานนักมีควั่นสีขาวโพยพรุ่งออกมาบนเมรุหญิงแก่ที่เธอไม่เคยเห็นค่าได้จากเธอไปอย่างไม่มีวันกลับจากวันเป็นเดือนจากเดือนเป็นปีหญิงสาวประสบความสำเร็จในชีวิตคนที่เธออยากให้อยู่ด้วยในตอนนี้กลับเป็นผู้ที่จากเธอไปอย่างไม่มีวันกลับ














นางสาว ศิริมงคล ทิพย์พิมพ์วงศ์
คณะครุศาสตร์ โปรแกรมวิชาภาษาไทย
รหัสนักศึกษา 541122718 ห้อง 27

[apairach]

เรื่องดี โครงเรื่องดี ขาดรายละเอียดบางส่วน บทสนทนา ควรมีบทสนทนาที่ชัดเจน มีย่อหน้า ให้ ๗คะแนน ควรพยายามต่อไป