เรื่องสั้น เรื่อง ดวงใจกับสายน้ำ

ดวงใจกับสายน้ำ
เช้าวันเสาร์แสงแดดยามเช้าทอแสงอ่อนๆ ลอดผ่านผ้าม่านบางๆ มีสายลมพัดเอื่อยๆ ผ่านหน้าต่างมา ดวงใจเป็นเด็กสาวน่ารัก สดใส ลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความสดชื่นกับอากาศในยามเช้าที่บริสุทธิ์ เธอรีบอาบน้ำแต่งตัว แล้วลงไปหาคุณแม่เพื่อไปช่วยคุณแม่ทำอาหาร กลิ่นกับข้าวอันหอมหวนชวนชิมของดวงใจลอยตามลมออกมาจนถึงด้านนอกที่คุณตานั่งรออยู่ ตอนนี้ดวงใจอายุ 10 ปีแล้ว ดวงใจเรียนอยู่ที่โรงเรียนใกล้บ้าน เป็นเด็กอารมณ์ดีและขยันเรียนหนังสือ จะมีดื้อกับคุณแม่บ้างก็เป็นบางครั้ง ดวงใจอาศัยอยู่กับคุณแม่และคุณตา ส่วนคุณพ่อไปทำงานที่ต่างจังหวัดนานๆจะกลับมาสักครั้งหนึ่ง ดวงใจจึงมีความผูกพันกับคุณตามาก คุณตาชอบเล่าเรื่องราวต่างๆเกี่ยวกับชีวิตริมแม่น้ำให้ดวงใจฟังเสมอ บ้านของดวงใจนั้นอยู่ติดริมแม่น้ำ มีศาลาท่าน้ำอยู่ที่หลังบ้าน จึงทำให้เห็นความสวยงามของแม่น้ำได้สุดลูกหูลูกตา เมื่อดวงใจกับแม่ทำอาหารเสร็จก็ยกสำรับมาวางไว้ที่โต๊ะอาหาร ทุกคนนั่งรับประทานอาหารพร้อมหน้ากันอย่างมีความสุข วันนี้เป็นวันหยุดเมื่อดวงใจรับประทานอาหารเสร็จ ดวงใจก็ชวนคุณตามานั่งเล่นที่ท่าน้ำและขอให้คุณตาเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับการดำเนินชีวิตของผู้คนริมแม่น้ำให้ดวงใจฟัง สายลมยามสายพัดมาเบาๆกระทบยอดไม้ไหวไปมาพัดเอาความเย็นจากริมแม่น้ำข้ามากระทบตัวรู้สึกสดชื่นและเย็นสบาย สองตาหลานนั่งคุยกันอยู่ริมท่าน้ำอย่างสนุกสนาน ดวงใจจึงพูดกับคุณตาว่า ?ตาจ๋าหนูรักตาจังเลย หนูอยากให้ตาอยู่กับหนูอย่างนี้ตลอดไป? คุณตาก็ตอบว่า ?ตาก็รักหนูนะลูก? คุณตาบอกกับดวงใจให้ตั้งใจเรียนหนังสือจะได้มีความรู้ไว้เลี้ยงตนเองและพัฒนาชุมชนที่ตนเองอยู่ คุณตาอยากเห็นดวงใจรับปริญญา ดวงใจจึงสัญญากับคุณตาว่าจะตั้งใจเรียนเพื่อที่จะนำใบปริญญามาให้คุณตาได้ภาคภูมิใจ และจะได้ไปรับปริญญากับคุณตาให้สมความตั้งใจ เมื่อวันเวลาผ่านไปหลายปี ถึงเวลาที่ดวงใจต้องไปเรียนต่อในระดับมหาวิยาลัย เธอก็ตัดสินใจที่จะเรียนมหาวิทยาลัยที่ต่างจังหวัด เพราะในตัวจังหวัดที่เธออยู่นั้นไม่มีคณะที่เธอต้องการ ด้วยความที่ไม่เคยจากบ้านไปไหนไกลๆมันทำให้ดวงใจรู้สึกเศร้าจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ น้ำตาของเธอค่อยไหลนองบนใบหน้า จนทำให้คุณแม่กับคุณตาต้องมาปลอบใจและให้กำลังใจเธอ ดวงใจบอกกับแม่และคุณตาว่า ?ก็หนูไม่อยากจากแม่กับตาไปนี่ หนูอยากอยู่ที่นี่กับทุกคน? พร้อมทั้งเข้าไปโอบกอดคุณแม่กับคุณตาด้วยความรัก คุณตาจึงเอามือลูบหัวดวงใจเบาๆ แล้วพูดว่า ?ไปเรียนหนังสือนะ ไม่ใช่จากกันไปแสนไกลสักหน่อย คิดถึงก็กลับมาเที่ยวหาตากับแม่ได้นี่ และอีกอย่างถือว่าเป็นประสบการณ์ชีวิต หนูจะได้มีความรู้ติดตัวไง ? เพราะคำพูดมันจึงทำให้ดวงใจมีกำลังใจที่จะใช้ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยต่อไป เมื่อได้ไปศึกษาเล่าเรียนพอถึงวันหยุดดวงใจก็จะหมั่นกลับบ้านมาหาแม่กับตาด้วยความคิดถึง ถึงแม้ว่าจะเป็นเวลาเพียงไม่นานก็ตาม คุณตาสอนดวงใจเสมอว่า ?สายน้ำไม่มีวันไหลกลับ หากคิดจะทำอะไรแล้วต้องทำให้ถึงที่สุด เพราะเราไม่สามารถกลับมาแก้ไขอะไรได้อีก? ตอนนี้ดวงใจเรียนอยู่ชั้นปีที่ ๒ แล้ว เธอพยายามตั้งใจเรียนด้วยความขยันหมั่นเพียร เย็นวันหนึ่งเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา เบอร์แม่โชว์ขึ้นบนหน้าจอ ดวงใจจึงกดรับโทรศัพท์เพราะไม่คิดอะไรแม่คงโทรมาตามปกติ พอดวงใจได้ยินเสียงแม่เธอก็รู้สึกแปลกใจมาก ทำไมวันนี้เสียงแม่ดูสั่นๆมันทำให้เธอรู้สึกใจคอไม่ดีเลย เสียงในโทรศัพท์ดังขึ้นมาว่า ?ดวงใจคุณตาเสียแล้วลูก? ดวงใจรู้สึกตกใจมาก แข้งขาเธออ่อนแรง น้ำตาเริ่มไหลนองเต็มใบหน้าโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัวไม่มีหยุด ดวงใจรีบกลับบ้านเลยทันทีที่ทราบเรื่อง เธอร้องไห้คร่ำครวญเหมือนใจจะขาด พร้อมทั้งโอดครวญทวงคำสัญญาที่คุณตาเคยให้ไว้ ?ไหนตาบอกว่าจะอยู่กับหนูตลอดไปไง ไหนล่ะจะไปรับปริญญากับหนู สัญญากันไว้แล้วไม่ใช่หรอ ทำไมทิ้งหนูไปแบบนี้? เสียงเธอคร่ำครวญ จากนั้นดวงใจก็ยึดคำมั่นสัญญาที่เคยให้ไว้กับคุณตามาเป็นแรงผลักดันและกำลังใจจนกระทั่งเธอประสบความสำเร็จ เมื่อดวงใจได้รับปริญญาแล้ว เธอก็กลับมาที่บ้านตรงศาลาท่าน้ำที่เก่าซึ่งเป็นที่ที่ดวงใจกับคุณตาชอบมานั่งด้วยกันเสมอ เมื่อสายลมยามเย็นพัดมามันทำให้เธอคิดถึงคุณตาขึ้นมา ดวงใจจึงยืนมองผืนน้ำ แล้วขึ้นพูดว่า ?ตาจ๋าวันนี้ทำสำเร็จแล้วนะ ถึงแม้ว่าตาจะไม่ได้มายืนกับหนูตรงนี้ แต่หนูก็ทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับตาจนประสบความสำเร็จ ตาคงภูมิใจในตัวหนูสินะ? ดวงใจนึกถึงคำพูดของคุณตาที่บอกว่า ?สายน้ำไม่มีวันไหลกลับ หากคิดจะทำอะไรแล้วต้องทำให้ถึงที่สุด เพราะเราไม่สามารถกลับมาแก้ไขอะไรได้อีก? เพราะคำพูดของตาคำนี้จึงทำให้หนูมายืนตรงจุดนี้ได้ และเมื่อไหร่ที่ดวงใจคิดถึงคุณตาเธอก็จะมายืนมองสายน้ำเช่นนี้เสมอ

นางสาววรวรรณ ครุฑหุ่น
๕๔๑๑๒๒๘๐๔ ชั้นปีที่ ๒
โปรแกรมวิชาภาษาไทย คณะครุศาสตร์

	ผู้เขียน	หัวข้อ: เรื่องสั้น เรื่อง ดวงใจกับสายน้ำ (อ่าน 7195 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 4 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้