?รู้ว่ามีอยู่..ก็สายไป? เขียนโดย นางสาวรุ่งนภา วิกาใจ คณะครุศาสตร์ โปรแกรมวิชาภาษาไทย ปี๒ ม

[apairach]

?รู้ว่ามีอยู่..ก็สายไป?
   อมรเป็นชาวอ.ท่าสองยาง จ.ตาก เขาอยู่กับแม่ ๒ คนเพราะพ่อทิ้งแม่ไปตั้งแต่วัยเด็ก แม่มีอาชีพเย็บผ้าในโรงงานแห่งหนึ่ง แม่ของอมรทำงานหนัก เพื่อหาเงินส่งให้อมรเรียน อมรเป็นคนขยัน ตั้งใจเรียน มุ่งมานะ แต่เขาไม่ค่อยแสดงความรักกับแม่ด้วยความที่เป็นเด็กผู้ชาย  แม่ของอมรเธอเจ็บป่วย ออดๆแอดๆ ด้วยความที่อายุมากและเธอทำงานหนัก ไม่ค่อยได้พักผ่อน พอจบ ม.๖ เขาก็ตัดสินใจ ไปเรียนต่อที่กรุงเทพและทำงานไปด้วย เขาไปกับเพื่อนอีกคนหนึ่งชื่อ สมพร พอเรียนจบเขาก็เข้าทำงานที่บริษัทแห่งหนึ่งตั้งแต่ที่เขาไปอยู่ที่กรุงเทพเขาก็ไม่กลับมาเยี่ยมแม่เลย ได้แต่โทรคุยกันเท่านั้น ด้วยความที่เป็นเด็กบ้านนอก พอเข้ามาในเมืองเจอสังคมใหม่เจอเพื่อนใหม่ พอถึงวันหยุดแทนที่จะกลับบ้านไปเยี่ยมแม่ เขากลับนัดกลุ่มเพื่อนไปเที่ยว ภูเขาบ้าง ทะเลบ้าง ส่วนแม่ซึ่งอายุมากขึ้นทุกวัน ตอนนี้ออกมาเย็บผ้าที่บ้านแทน โรงงานเขาให้ออกเพราะอายุมาก ทำงานได้ไม่คุ้มค่าแรง เขาตั้งใจทำงาน เพื่อหวังจะซื้อสิ่งของมีค่าไว้ให้ลูกสักชิ้น เก็บเงินจน ซื้อทอง ได้ ๑ บาทเป็นเงิน ประมาณ ๑๘,๙๐๐ บาท พอวันที่แม่รู้ตัวว่าตัวเองใกล้หมดลมหายใจนอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล แม่ไม่เคยบอกให้อมรรู้ถึงโรคที่แม่ป่วย จนวันสุดท้ายที่แม่รู้ตัวเองดีว่าคงอยู่ได้อีกไม่นาน จึงให้หมอช่วยโทรหาลูกชายที แต่โทรไปเท่าไหร่ก็ไม่ติด เพราะอมรปีนเขาอยู่กับกลุ่มเพื่อน หลังจากที่ให้หมอโทรหาอมรเสร็จ แม่ก็บอกกับหมอว่า ?คุณหมอค่ะ ... ป้าขอฝากของสิ่งนี้ให้ลูกชายป้าที..ป้าตั้งใจเก็บเงินซื้อให้เค้าเพราะตั้งแต่เค้าเกิดมาป้ายังไม่เคยซื้อของมีค่าให้เค้าเลย? พอคุณหมอรับปากป้าก็จากไปอย่างสงบ พออมรลงจากภูเขามา ก็เห็นข้อความ จึงโทรกลับมาเบอร์หมอเพราะไม่รู้ว่าเบอร์ใคร คุณหมอจึงแจ้งข่าวร้ายให้อมรทราบ อมรรีบกลับมาที่บ้านเกิดทันที หลังจากไม่ได้กลับมากว่า๕ปี พอมาถึงคุณหมอซึ่งมาร่วมเป็นเจ้าภาพศพด้วย จึงมอบสร้อยทองให้กับอมร อมรนั่งทรุดลงกับพื้น เพราะกว่าจะได้กลับมากราบเท้าแม่ ก็ตอนที่แม่ได้หมดลมหายใจไปแล้ว อมรพึ่งคิดได้ว่า ตอนที่เขาอยู่ที่กรุงเทพแล้วลืม ละเลย ไม่เคยคิดใส่ใจ ดูแลแม่ แต่แม่เค้ากลับนึกถึงเค้าแล้วตั้งใจทำทุกอย่างเพื่อเค้า จนถึงวาระสุดท้ายของท่าน

นางสาว รุ่งนภา วิกาใจ
คณะครุศาสตร์
โปรแกรมวิชา ภาษาไทย